Verlaten kassen: een verborgen zorg voor de moderne landbouwontwikkeling
In het proces van de voortschrijdende modernisering van de landbouw dienen kasfaciliteiten – met name landbouwkassen en plastic kassen die veel worden gebruikt in de landbouwproductie – als kerninfrastructuur die effectief weerstand biedt aan de beperkingen van de natuurlijke omgeving en geschikte omstandigheden creëert voor gewasgroei. Ze hebben de beheersbaarheid en efficiëntie van de landbouwproductie aanzienlijk verbeterd. Of het nu gaat om landbouwkassen die worden gebruikt voor de grootschalige teelt van groenten buiten het seizoen of plastic kassen die kosteneffectiever en flexibeler te bouwen zijn, beide zijn belangrijke drijfveren geweest voor regio's om een hoogefficiënte landbouw te ontwikkelen en het inkomen van boeren te verhogen. De afgelopen jaren is er echter in sommige gebieden sprake geweest van het fenomeen dat landbouwkassen en plastic kassen na voltooiing willekeurig worden verlaten. Deze inactieve structuren worden niet alleen nutteloze objecten op het land, maar veroorzaken ook ernstige verspilling van hulpbronnen, wat een reeks lastige problemen met zich meebrengt voor de plattelandseconomie, de bodemrijkdommen, de sociale stabiliteit en het ecologische milieu. Ze zijn daarmee een onzichtbaar obstakel geworden dat de hoogwaardige ontwikkeling van de moderne landbouw belemmert.
I. Economische dimensie: verspilling van hulpbronnen en meervoudige economische verliezen
De bouw en exploitatie van landbouwkassen en plastic kassen hadden economische groeimotoren moeten zijn voor de industriële modernisering van de landbouw. Het verlaten ervan leidt echter direct tot zware economische lasten, die een kettingreactie van verliezen in gang zetten.
1.1 Bouw- en onderhoudskosten volledig verspild
Zowel landbouwkassen (met relatief complexe constructies en complete ondersteunende apparatuur) als kunststofkassen (met kunststoffolie als afdekmateriaal) vereisen aanzienlijke investeringen in de beginfase van de bouw. De bouw van landbouwkassen omvat het egaliseren van de grond, het plaatsen van een stalen frame, temperatuurregelsystemen (zoals verwarmings- en ventilatieapparatuur) en irrigatieleidingen, waarbij één kas tienduizenden tot honderdduizenden yuan kost. Hoewel kunststofkassen goedkoper zijn, vereist de bouw ervan – inclusief het plaatsen van het frame, de aanschaf van hoogwaardige kunststoffolie en de configuratie van basisirrigatieapparatuur – nog steeds duizenden tot tienduizenden yuan aan initiële investeringen. Na voltooiing is dagelijks onderhoud ook onmisbaar: landbouwkassen vereisen regelmatige inspectie en onderhoud van de temperatuurregeling en verlichtingsapparatuur, terwijl kunststofkassen frequente reparatie van beschadigde folies en versteviging van de framesteunen vereisen. Zodra deze landbouwkassen of kunststofkassen worden verlaten, zijn de initiële bouwfondsen en de daaropvolgende onderhoudsinvesteringen volledig verspild, wat ondraaglijke economische verliezen met zich meebrengt voor individuele investeerders, coöperaties en zelfs lokale overheden. Zo investeerde een landbouwbedrijf in een bepaalde regio, met overheidssteun, 5 miljoen yuan in de bouw van 20 gestandaardiseerde landbouwkassen, met het plan om hoogwaardige aardbeien te telen. Door een verkeerde marktpositionering en het verlies van het technische team moest de onderneming echter al na 18 maanden worden stopgezet. Deze ooit zo moderne plantages zijn nu onvruchtbaar geworden, met miljoenen yuan aan fondsen die volledig zijn weggevaagd.
1.2 Het missen van potentiële economische voordelen met een hoge toegevoegde waarde
De kernwaarde van landbouwkassen en plastic kassen ligt in het realiseren van gewasteelt buiten het seizoen of het veredelen van variëteiten met een hoge toegevoegde waarde door middel van kunstmatige omgevingsregulering. Landbouwkassen kunnen vertrouwen op nauwkeurige temperatuurregeling om biologische groenten en zeldzame bloemen te telen, terwijl plastic kassen geschikt zijn voor de teelt van meloenen, fruit en bladgroenten buiten het seizoen. Tegelijkertijd kunnen ze inkomstenkanalen uitbreiden door plukervaringen en agrarisch toerisme te integreren. Verlaten landbouwkassen en plastic kassen slagen er echter niet alleen niet in om duurzame economische waarde te creëren, maar zorgen er ook voor dat lokale gebieden de kans missen om karakteristieke industrieën te ontwikkelen met behulp van landbouwbronnen. Neem een dorp als voorbeeld: oorspronkelijk was het van plan om tomaten buiten het seizoen te telen in 10 plastic kassen, in de verwachting dat dit het collectieve inkomen van het dorp met 100.000 yuan per jaar zou verhogen en de werkgelegenheid van meer dan 50 dorpelingen zou stimuleren. Helaas werden de kassen door slecht later beheer verlaten. Als gevolg hiervan verloren de dorpelingen hun extra inkomstenbronnen en stagneerde de ontwikkeling van de collectieve dorpseconomie. Hierdoor veranderde het oorspronkelijke "inkomensverhogende project" in een "spijtvolle onderneming".
1.3 Verhoging van de lasten voor de lokale financiën
In veel regio's geniet de bouw van landbouwkassen en plastic kassen van overheidssubsidies – variërend van subsidies voor de bouw van kassen tot de aankoop van apparatuur, waarbij het aandeel financiële subsidies voor sommige projecten oploopt tot 30% tot 50%. Het verlaten van kassen betekent dat de door de overheid geïnvesteerde financiële middelen hun rol in het stimuleren van de landbouwontwikkeling niet vervullen en in plaats daarvan ineffectieve uitgaven worden. Wat nog problematischer is, is dat lokale overheden extra geld moeten investeren in de sloop van vervallen gebouwen en het opruimen van overgebleven faciliteiten om te voorkomen dat verlaten kassen landbouwgrond in beslag nemen en veiligheidsrisico's veroorzaken. In sommige gebieden moeten zelfs middelen worden toegewezen voor landaanwinning. Deze daaropvolgende investeringen verhogen de druk op de lokale financiën verder, waardoor er een dubbele druk ontstaat van bouwsubsidies en schoonmaakkosten.
